Als een hert!

Mij gaat door merg en been de hoon van m'n belagers,

want ze zeggen heel de dag: 'Waar is dan je God?'

Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.

Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven, mijn God die mij ziet en redt!

psalm 42:11-12

Als de duivel je aan je verleden herinnert, herinner hem dan aan de toekomst!

Jaren lang vroeg ik Hem om te laten zien of Hij bestond of niet en om me uit deze 'hel' te halen waar ik leefde. Ik zag zijn hand niet, ook niet na mijn gebed. Jaren van mishandel, misbruik, verkrachtingen en vernederingen. Als er een God bestond, was dit dan wie het was? 

Een vraag die ons vaak gesteld is. Wie is die God? Deze vraag horen we niet alleen terug in de levens van de meiden, maar ook vrienden, kennissen, onbekenden, simpelweg mensen die God niet hebben gezien in hun leven. Helemaal geen gekke vraag. En vaak hebben we als christenen hier maar half antwoord op. Maar mijn gedachte dwaalt vaak af naar de versen in psalm 42. Een psalm die ik niet snel vergeet. Maar simpelweg zo reëel. Niet altijd voelen we ons vrolijk, dichtbij God of snappen we wat er in onze harten gebeurd. En toch moedigd de psalmist ten middel van zijn 'donkere tijden' zijn eigen ziel aan om hoop te houden, om niet op te geven en vooral om God te loven de God die hem ziet en redt. Dat is dan ook ons gebed voor de meiden. Ze mogen best verdrietig zijn, ze mogen best balen en even in de knoop zitten. Maar we staan niet toe dat ze hoop verliezen, want ze zijn gered en God heeft hen gezien!

En momenten dat ze terug denken aan de 'hel' waar zij doorheen moesten gaan, dat ze zich vooral mogen herinneren dat er iets moois voor hen ligt!

(dit zijn niet de meiden waar wij mee werken)

'Ooit hoop ik mijn verhaal te vertellen'

De woorden van een jonge moeder, ontsnapt uit het leven in bordelen. Er was een team die een korte zendingsreis heeft gedaan in Ecuador, met hen zijn we een paar dagen weggeweest, ook was een van de meiden en haar dochtertje erbij. Gedurende deze dagen had ze veel levensverhalen van anderen gehoord. Van een aantal jongens uit Casa Gabriel, een meid uit het amerikaanse team die zelf misbruikt was en nog wat anderen. Allemaal vertelde ze ook over hoe God hun negatieve leven tot iets positiefs had gemaakt, hoe ze nu hoop hadden voor een toekomst en dat het niet makkelijk was, maar ze uiteindelijk 'gered' zijn uit hun opgesloten leventjes. 

S'avonds lag ik samen met Janoah in bed terwijl zei wat zat te spelen met haar telefoon op een ander bed. Haar dochtertje liep ergens buiten met de jongens te spelen die ondertussen gezellig met de gitaar wat muziek zaten te maken.

Opeens zei ze me: 'Desi, ik hoop dat ik ook ooit mijn verhaal zal kunnen vertellen, dat er een dag is waarop ik me niet schaam en waarop mijn verhaal een verschil kan maken en hoop kan geven aan anderen. Ik hoop dat God ook mijn leven echt zal veranderen.'

Ik was stil van deze woorden. Het leek alsof het haar niks kon schelen wat sommigen vertelden over hun levens, maar van binnen had het toch echt iets met haar gedaan.

Dat moment was een van mijn hoogtepunten van de laatste periode. Helaas is ze terug gegaan naar haar stad om daar 'te gaan trouwen' met een 'vriendje'. Dat was lastig voor ons om te zien dat het goed ging en ze toch weer een minder positieve weg kiest. Maar het is alsof ik in mijn hard weet dat het er niet om gaat of ze bij ons is of niet, want God is bij haar, en ik geloof oprecht dat God haar verhaal ooit ten goede gaat gebruiken en dat Hij bij haar is waar ze nu is.

Veranderingen

Er zijn veranderingen in het eerste opvanghuis waar meiden naartoe gebracht worden gelijk nadat ze uit bordelen en van de straat gehaald worden. Helaas door veranderingen in de overheid is dat huis gesloten. Dit betekend dat er op het moment niet een heel professioneel programma is voor de meiden waar ze direct nadat ze gered zijn naartoe kunnen gaan.

We hebben afgelopen week voor het laatst een programma met de meiden daar gedraaid. Het was gezellig, we hebben veel glimlachen mee in ons hart nemen. Aan het einde van het programma waren er een aantal die ons iets meegaven. 

Zo was een van de meiden (13 jaar oud), toen ze daar binnenkwam heel schuw en verlegen (je kon aan het begin niet veel goed doen bij haar). Nu sprak ze vol liefde en zelfvertrouwen uit dat ze dankbaar was voor haar periode daar.

Een andere jonge meid zei dat ze had geleerd om van haarzelf te houden, dat ze haar moeder meer wilde respecteren en dat ze ontdekt had dat er een God is die van haar houdt en waar ze mee mag en kan praten.

Weer een ander die zwanger is, is al sinds haar zwangerschap erg depressief en verdrietig. Ze wilde nooit dat we dichtbij kwamen of vroegen hoe het met haar ging. Ik vroeg bij vertrek of ik haar toch een knuffel mocht geven. Ze lachte en gaf me een knuffel, ze zei dat ze het stiekem best gezellig vond met ons en dat ze hoopt dat ze ons kan laten weten als haar baby'tje geboren is.

Dit zijn maar een paar positieve verhalen, maar iets dat ons bevestigd dat ookal zien we niet altijd gelijk resultaat van al het werk, diep van binnen is er zeker een verandering te ontdekken in de harten van deze mooi diamantjes :-).

De laatste dag in dit huis werd een van de teamleden van ons team gebeld. Wat verassend, het was een van de meiden die spoorloos was. Ze zit nu in een ander opvanghuis en had ons aangeraden bij het personeel. We werden dus wonderbaarlijk uitgenodigd om daar programma's te starten, precies de laatste dag van onze programma's in het andere huis. Dit zien we echt als een oplossing van God. Toen we het huis gingen bezoeken om te kijken wat we er kunnen doen, stond opeens een van de meiden die we ook al eerder kenden daar ook haar sokken buiten te wassen. Ze zit daar ook totdat er een andere mogelijkheid voor haar is gevonden.

(een kunstwerk door de meiden gemaakt)

EsperanzArt

Moederdag, ik geloof dat het enigste om dank te bewijzen aan mijn moeder was dat ik een kort telefoontje heb gepleegd. Ik hou van haar en dat wilde ik door mijn telefoontje even laten weten. Maar twee van de meiden (een tweeling) die sieraden maakt gingen een stapje verder. Ze zaten met ons aan tafel aan de sieraden te werken, terwijl we zoals gewoonlijk gezellig kletsen. Opeens vertelden ze ons dat ze voor moederdag een wasmachine hadden gekocht van het geld dat ze met de sieraden verdienen. Dit betekend dat ze ongeveer 6 maanden de tijd hebben om de wasmachine af te betalen. Alles wat ze verdienen gaat naar dit mega cadeau voor hun lieve, grappige moeder. Wow, bijzonder, zelf heeft een van de twee een kindje, ze hebben het niet breed en zitten nog op school. Ze wilden hun moeder laten zien hoe belangrijk ze voor hen is, wetende dat ze dit ook voor kleding, telefoon, beltegoed, internet etc. hadden kunnen gebruiken, ze kozen ervoor het te gebruiken voor een cadeau voor een ander. Een voorbeeld voor ons allemaal.

Pallet actie Harmelen

Een aantal geweldig stoere jongeren in Harmelen hebben de nacht doorgebracht in het centrum van het dorp op een stapel pallets om zo geld op te halen voor het project Casa Adalia. Helaas konden we er niet zijn om hen te vergezellen of te zien hoe hun mooie bouwwerken eruit zagen. Maar op de foto's zag het er gezellig en uitdagend uit!

Zelfs zijn er een aantal kaal gegaan voor het goede doel! Bedankt jongens!

En ook Janoah moest eraan geloven, ze heeft ook een kaal kopje gekregen, helaas was dit omdat ze luizen had overgenomen van een aantal knappe langharige meiden. Maar zo heeft ze er toch een beetje aan meegedaan!

Goed nieuws!!

Groot nieuws; Casa Adalia 18+ gaat van start!!

Casa Adalia – ‘God is mijn schuilplaats/toevlucht’ Sinds we met de meiden in Ecuador werken hebben we samen met het team van 6 zendelingen, het verlangen om een huis te starten voor minderjarige meisjes die uit de seks handel komen en nergens heen kunnen. Dit zijn meisjes die al een paar maanden opgevangen zijn in een huis waar ze direct na de bordelen en de straten naartoe gebracht worden. Hier mogen ze maar een onbepaalde tijd verblijven. Velen hebben geen plek om naar terug te gaan, omdat ze verkocht zijn door ouders, seksueel misbruik ervaren in hun eigen huis, pooiers hun weten te vinden of omdat ze simpelweg niemand meer hebben. We geloven dat God het team heeft geroepen om te vechten tegen deze onrechtvaardigheid en te spreken voor deze meiden die geen stem lijken te hebben. Na veel regelen en afwachten is de situatie in de overheid er niet makkelijker op geworden. Vele huizen sluiten omdat de overheid de sociale projecten onder eigen controle wilt hebben. Dit betekend dat het process om de papieren voor het openen van een huis voor minderjarigen langer zal duren, maar ook weten we dat God het laatste woord heeft en we blijven bidden en afwachten. 

Ondanks dit alles, zijn er op bijzondere manieren toch deuren geopend. In een korte periode zijn er verschillende 18+ meiden die contact hebben gezocht met teamleden en hebben aangegeven dat ze terug zijn gegaan in hun oude situtaties, maar de nood zien om hier vrijwillig een einde aan te maken. Ze vragen ons hulp om ver bij hun pooiers vandaan een nieuwe start te kunnen maken. 

Zonder hier zelf naar te hebben gezocht, geloven we dat God deze deur heeft geopend om met het huis te starten. We mogen officieel starten met een 18+ huis terwijl we op de papieren wachten voor de minderjarige meisjes. Ook dit betekend dat we in de toekomst een Casa Adalia nr. 2 hebben, voordat de meiden helemaal weg hoeven, zodat ze een stap naar zelfstandigheid met een beetje hulp kunnen zetten.

Rommelmarkt Zegveld

27 april is er in Zegveld een onwijs gave rommelmarkt gehouden waar een hele gave opbrengst bij elkaar is opgehaald voor Casa Adalia en EsperanzArt. Met dank aan iedereen die heeft meegewerkt om dit mogelijk te maken, allen die de markt hebben bezocht en natuurlijk is het heel gaaf om te zien hoe God blijft voorzien!

Een terugblik op de afgelopen jaren

3,5 a 4 jaar geleden, tijdens een tijdelijk verblijf in Ecuador, legden we voor het eerst contact met minderjarige meisjes, voorheen betrokken in de prostitutie in Ecuador. Wow, tieners, dat was heftig. Een stel meiden in een opgesloten opvanghuis. Dat betekend veel gekibbel, lawaai, geroddel en noem maar op. Ze waren niet alleen op zoek naar hun identiteit (wat gebruikelijk is op die leeftijd), maar ook waren ze net sinds maanden, weken en zelfs sommige sinds dagen, weggehaald uit bordelen en van de straat geplukt. Naast hun normale tiener gedrag kwam daar dus nog een schepje onzekerheid, angst, boosheid, verdriet en jaloezie bovenop. Veel respect hadden ze niet voor me (ik leek tenslotte van dezelfde leeftijd als hen, met m'n jonge babyface ;-)). Maar toch was God iets nieuws in mijn hard aan het planten. Naast hun eigenwijze houding lied God me ook andere dingen zien. Meisjes die kind wilden zijn, meiden die lekker wilde dansen en dat ook aan mij wilde leren (nou dat is wat, want hun dansjes zijn iets was sexy getint, maar onder elkaar mocht ook ik eraan geloven). Langzaam maar zeker lied God zien hoe waardevol ook deze gebroken leven zijn en wat de volgende stappen waren.Heel vaak zag ik niet waarom ik daar eigenlijk moest zijn. Ik heb meisjes vrijwillig of gedwongen terug zien reizen naar 'hun' bordelen, wat voor hun 'veilig/thuis' leek. Vaak heb ik op bed gelegen en God gevraagd waarom dingen zo moeilijk van de grond komen, waarom de dromen die Hij ons gegeven had niet leken uit te komen. Waarom we uberhaupt bleven investeren in de levens van deze jonge meiden, heel vaak leek hun interesse er niet te zijn om hun leven een andere draai te geven. Maar ook hebben we Gods stem mogen verstaan en ervaarden we vaak dat Hij ons zei: 'geef niet op, we zijn er nog niet'. En ook de woorden: 'Het draait niet om jullie, jullie zullen nooit een leven veranderen, doe gewoon wat ik van jullie vraag, dan zal ik het doen, door jullie heen.' 

Soms waren deze woorden positief en hadden we er zin in en wisten we dat deze woorden waarheid waren. Andere keren dachten we dat we Gods stem blijkbaar niet konden verstaan en Hem vast verkeerd begrepen hadden. 

Nu 3,5 a 4 jaar later, kijken we terug op een periode waarin we onwijs veel geleerd hebben. En waarin we respect en vertrouwen van de meiden hebben mogen winnen, waarin we vrijheid hebben gekregen om over Jezus te delen (wat we voorheen niet hadden). En ja, er zijn meiden die helaas terug zijn gevallen in hun oude patroon, maar God is met hen op welke plek ze zich ook bevinden. Ook zijn er meiden die voor een echte verandering hebben gekozen en waar het goed mee gaat. 

Van de week kregen we bezoek van D., een van de meisjes die ik de eerste dag 3,5 jaar geleden heb mogen leren kennen. Een jonge meid, inmiddels moeder van een prachtig 9 maanden oude zoontje. Ze kwam vol trots haar zoon showen en natuurlijk was haar reden om ook die van ons even te bezoeken. 

Ze kwam aan met wat leggings voor Janoah en heel veel verhalen. Voor een tijdje leek het niet goed met haar te gaan, maar door de komst van haar kleine man is haar leven omgekeerd. Nu komt ze vanaf volgende week ook naar de workshop. Ze vertelde ons dat ze gesponserd werd door Compassion om haar middelbare school af te maken. Via compassion komt ze af en toe  in een kerk in onze wijk. Ze zegt er niet vaak te komen, maar ze vertelde dat het een positief contact voor haar is. 

We danken God, want wat we 3,5 jaar niet wisten is dat ze deze week bij ons op de stoep zou staan en ze deel zou zijn van het project. De tijd is niet verloren geweest, Nee, meisjes zoals zij willen een verandering en God gebruikt ons om een schakeltje van hoop te zijn in haar leven.

EsperanzArt

Ook gaat het heel goed met de sieraden, we hebben sinds een paar maanden vaste opdrachten voor bedrijfjes in de VS, tot nu toe zijn ze erg tevreden en gaan we nog even door... Naast dat de meiden hierdoor een baantje hebben, is het gaaf om te zien dat ze heel veel vragen hebben. Iedere woensdag hebben we een bijbelverhaal/discussie. Ze hebben veel vragen, we praten wat af en hebben veel plezier de zoektocht samen.

15 april was Desire jarig, bedankt voor alle kaartjes, berichtjes en andere felicitaties. Ook werd ik blij verrast toen ik thuis kwam met een verassingsfeestje georganiseerd door Miguel en mijn schoonzusjes!

Janoah heeft al 2 tantjes!!! Kijk maar:

Rommelmarkt Zegveld

ROMMELMARKT IN ZEGVELD VOOR HET GOEDE DOEL!

Het is definitief dat de opbrengst van de rommelmarkt, in Zegveld naar Casa Adalia gaat!

De rommelmarkt is 27 april

... De Zegvelders verwachten drommen mensen uit Harmelen,
die deze bijzondere, leuke, unieke markt komen bezoeken.

Hebben jullie nog spullen of willen jullie die dag mee helpen?
Laat het dan even weten!
Het is natuurlijk geweldig dat de mensen in Zegveld tot deze keuze zijn gekomen. Het is een enorme opsteker voor het project.
Willen jullie meer weten over het project, kijk dan op de site van www.hervormd-harmelen.nl 

Versierde nagels

Hallo, ik ben een van de meisjes die me een tijdje geleden zo voelde als te zien is op de foto hierboven. Mijn nagels lakte ik om de aandacht te trekken van de mannen die dag in dag uit langskwamen. Maar ondertussen voelde ik me gevangen in een wereld van verdriet, angst, woede en pijn. Misschien was een deel hiervan mijn eigen fout, misschien ook niet. Hoe dan ook, ik ben hier weg, mijn tralies zijn gebroken en mijn nagels hebben nu een andere betekenis. Nu lak, decoreer en verzorg ik nagels en handen van anderen. Met mooie bloemen, mooie kleuren en voor mooie gelegenheden. Zo verdien ik vandaag de dag mijn geld, want ik weet dat ik vrij mag zijn!

Al is dit niet een verhaal dat een van de meisjes zelf geschreven heeft. Het is de waarheid. Dit is het verhaal van een van de meiden. Een week geleden heeft ze ook mijn nagels gelakt voor een mooie gebeurtenis, de bruiloft van een hele lieve vriendin.

Ik deel dit korte verhaaltje met jullie, simpelweg, omdat het laat zien dat er een verandering mogelijk is en dat iets heel simpels een groot verschil kan maken.

Ter info: Ik kon mijn gebruikersnaam en wachtwoord van onze andere blog niet vinden, ons excusses, vandaar dat we een nieuwe blog moesten aanmaken. Als je de twee oude stukken nog wilt lezen kun je kijken op thezovas.blogspot.org

Je bent een wonder!

Vrijdag ochtend, we zitten in een kring met 24 jonge dames en een aantal baby-tjes. Veel herrie, valentijns dag nadert, de dag waarop overal ter wereld liefde wordt gevierd. Tja over liefde hebben we het vaak genoeg gehad, ieder heeft zijn eigen beeld van dit kleine maar diepe woord.

Maar vandaag gaat het over een wonder. Je bent een wonder! Maar wat is een wonder eigenlijk?

Samen lezen we een stuk uit de Bijbel in Lucas waar Jezus zieke geneest. Waarom deed Hij dat eigenlijk? We lezen verder en de meiden luisteren geïnteresseerd naar dit iets wat ransige (nouja in hun ogen dan) verhaal. Waarin Jezus met slijm uit z'n mond een doven weer laat horen.

In een boekje dat mijn oma me in Nederland cadeau had gegeven stond een klein stukje ter betrekking op dit verhaal. Een zendeling die in Colombia werkte en hier in contact kwam met een man, deze man was blind, maar een aantal jaren geleden was er voor hem gebeden en hij was genezen. Geweldig toch!? We weten dat God vandaag de dag nog altijd wonderen doet. Maar dit verhaal liep iets minder glorieus af. De man verdiende voorheen de kost doormiddel van bedelen. Mensen in de bus, op straat en waar dan ook hadden enigsinds medelijden met deze man en daardoor was de boterham snel genoeg verdient. Dat is fijn, begrijp met niet verkeerd.

Maar op het moment dat deze zendeling in contact kwam met de man, was hij verbitterd. Hij wilde niks van God weten, integendeel, hij was boos op God. De reden was omdat zijn bron van inkomsten was weggevaagd. Niet langer kon hij makkelijk rondkomen van bedelen en zijn boterham voor zijn familie verdienen.

God doet wonderen vandaag de dag, maar het grootste wonder moet van binnen zitten, het grootste wonder mogen we in onze leven zoeken, in onze harten. Zijn wij dankbaar voor wat God voor ons heeft gedaan, en ook vandaag de dag nog doet? Als we een wonder mee maken, maar er van binnen niks veranderd, is het wonder eigenlijk niks waard.

Na dit gesprek begonnen een aantal meisjes te delen over wonderen in hun levens. Wonderen in familieleden doormiddel van genezingen, maar ook andere verhalen van de meiden kwamen ten orde:

- Dat ik na zo'n lange tijd uit de situatie van misbruik, verkrachtingen en verhandelingen ben gekomen, dat is een wonder, daar ben ik God dankbaar voor, dat ik nu hier in de kring zit.

- Dat ik iedere dag wakker mag worden en er weer nieuwe kansen voor mij liggen, dat is een wonder dat God me gegeven heeft.

Als team vonden we het bijzonder deze mooie woorden te horen. God is bezig met Zijn wonder in de jonge levens van deze bijzondere meisjes!

Het is je beloofd!

Ook deze week hebben we bijzondere gesprekken gehad. Het is je beloofd. De Bijbel staat vol met beloftes van God. Maar wat als je iedere dag beloftes hebt gehoord, iedere dag weer beloftes zijn verbroken en je eigenlijk maar weinig vertrouwen hebt in het woord van misschien wel ieder mens.

Katie (een teamlid) sprak hierover, dat we vaak beloftes maken die we niet waar kunnen maken. Oppassen dus, want dat kan iemand z'n hard breken. Maar ook mochten we delen over hoe God zijn beloftes nooit verbreekt.

De meiden vonden dit een geweldig onderwerp en bijna allemaal zaten ze na dit gesprek met de Bijbel in hun hand op zoek naar Gods beloftes voor hun leven.

Katie had een bijzonder voorbeeld. Ze had een slot meegenomen met sleutels. Iedere sleutel stond voor iets. De meiden mochten het slot proberen te openen. Eerst met de kleutel van: 'ik ga iedere week naar de kerk'. Het slot ging niet open, het is goed om in de kerk te zitten, maar niet de sleutel voor de beloftes van God. 'Ik ben goed voor andere mensen'. Ook deze sleutel opende het slot niet. Vele andere volgden, ik lieg nooit, ik leef goed en ga maar door.

Uiteindelijk bleef er 1 sleutel over: 'Jezus'. Het slot ging met deze sleutel wel open. Jezus kennen, Hem liefhebben en met Hem leven dat zorgt ervoor dat de Bijbel in onze levens gaat leven.

Que vive el cumpleanero!!! 

Jaja, onze lieve Miguel is weer een jaartje ouder, en dat wel op valentijnsdag. Op de dag zelf dacht hij even dat we het vergeten waren, want familie en vrienden lieten het afweten en we hebben hem zelfs de opdracht gegeven te serveren bij het valentijnsfeestje voor de meiden van het project.

Maar des te meer hebben we de avond daarna 15 februari een geweldig gezellig verassingsfeestje voor onze Miguel gevierd. Het was gezellig en mooi om een deel van de familie en vrienden samen te zien. Een tijd waarin we heel veel lol gehad hebben, spelletjes gespeeld hebben en natuurlijk met de citroen op ons voorhoofd de salsa liedjes hebben voorbij horen gaan.

Bedankt voor de felicitaties uit Nederland (helaas de postbode doet er alleen iets langer over dan gepland).

Hand made Hope

Ook hebben we een team op visite gehad uit Amerika. Een aantal vrouwen uit dit team kwam speciaal om het sieraden project met de meisjes te bezoeken en te kijken hoe ze deel kunnen zijn in de levens van deze super stoere dames.

Het was een bijzondere, drukke, vermoeiende maar ontzettend gave periode. We hebben een aantal dagen lang actief programma's georganiseerd. Ze zijn langs gekomen bij de workshop van de meiden en er zijn zelfs vorderingen, we zijn in proces van een samenwerking en het ziet er naar uit dat de meiden echt aan het werk kunnen. De organisatie die de sieraden inkoopt is Hand made hope.

Super positief allemaal en het betekend dat we een klein beetje stress in ons lijf hebben om alles natuurlijk zo goed mogelijk uit te voeren, maar dit doen we met veel plezier, en natuurlijk niet alleen ;-).

Familie nieuws

Inmiddels zijn we alweer ruim een maand in Ecuador. Het lijkt lang geleden dat we uit de sneeuwstorm op Schiphol weg zijn gevlogen. We kijken terug op een mooie periode met familie en vrienden. Het was goed. Al hebben we ook het idee gehad dat we gefaald hebben in het bezoeken van familie, vrienden en kennissen. Aan het begin dachten we zo vaak dat twee maanden ontzettend lang was, maar voor je het weet is het voorbij. We willen iedereen ontzettend bedanken voor jullie begrip. En ook willen jullie laten weten dat we zeker als leerpuntje meenemen om beter te plannen bij ons volgende bezoek in Nederland. Al was het fijn om bij familie en vrienden te zijn, aan het einde van de periode waren we klaar om weer naar ons 'huis' terug te keren. We geloven dat God ons hier op het moment wilt hebben. We blijven bidden en vechten voor een huis voor de meiden en de rest van het project lijkt te groeien en vrucht dragen, dat is geweldig om te mogen ervaren. Het voelt voor ons als een nieuwe etape waarin nieuwe deuren zich aan het openen zijn.

Janoah groeit onwijs snel. Ze is eigenwijs en een heerlijk kind (al zeggen we het zelf ;-))

Het grappige is dat ze aan het begin vaak huilerig werd van de hele dag op pad met moedertje om zo bezig te blijven met alle projecten en van arm naar arm gesleept te worden. Tja ze heeft een hoop tantes en er wordt met haar af geknuffeld. Maar nu ik een extra dag vrij heb in de week lijkt het soms wel of dat de huil dag is geworden ;-). Ze wilt persee heel eventjes de open lucht in. Prima hoor, een rondje wandelen kan geen kwaad! :-)

         

Janoah heeft eindelijk een paar nachtjes iets beter geslapen. Dat is fijn, maar zoals jullie snappen, de meeste nachten zijn tot nu toe nog erg onrustig geweest en soms is dat erg vermoeiend voor ons. Al weet ik dat we zelf misschien niet heel gestructureerd zijn en we proberen haar daarin tegemoet te komen.

1 billion

Een actie van over de hele wereld om mensenhandel en alle vormen van misbruik bij vrouwen tegen te gaan. Zie het filmpje!