miércoles, 16 de julio de 2014


Jezus vroeg: 'Geloof je omdat ik tegen je zei dat ik je onder de vijgenboom zag zitten? Je zult nog grotere dingen zien.' (Johannes 1:50)


Zo'n simpel vers uit de Bijbel, maar ik lees het nog eens over en besef me dat Jezus deze woorden ook tegen ons wilt zeggen op het moment dat we beslissen te geloven in dat wat Hij tegen ons zegt.

Soms weten we heel goed wat God tegen ons zegt, maar durven we het niet te geloven. Deze keer lezen jullie wat meer op de blog over dat wat God ons leert, laat zien en waar we na al die tijd mogen zien hoe God zijn werk aan het doen is. We mogen grote dingen zien, maar we moeten geloven dat God simpelweg weet onder welke 'boom' wij in ons leven zitten, zodat onze ogen geopend worden voor de dingen om ons heen.




Kamp

In een lange rij van 24 jongeren lopen we laat op de avond, in het donker (met alleen een beetje licht van de vele sterren boven ons) op een pad in de bergen. Opeens begint een van de enthousiaste jongeren het lied 'no, no never let go, in de calm and in the storm' (in het spaans) te zingen. Nog geen zin later galmt de hele vallei door met mooie harde stemmen van jonge, simpele maar ontzettend bijzondere mensen. Al zijn wij (miguel en ik) geen zang wonderen, toch verheffen ook wij onze stemmen en diep van binnen ervaar ik dat God een zijn beloftes aan het waarmaken is. 

Midden door de donkere bergen, midden in de donkere levens van sommige van deze jongeren, daar klinkt de belofte dat Hij nooit hun hand los wilt laten. Maar dat niet alleen, we zien iedere keer meer hoe ze niet alleen in die donkere omgeving zitten, maar hoe ze steeds meer licht beginnen te zijn in hun omgeving. Wow, we hebben er geen woorden voor, al ben ik niet snel van m'n emoties tonen, beiden hebben we de afgelopen tijd momenten gehad dat we erg onder de indruk zijn geweest over dat wat God zowel in onze eigen levens als in de levens van deze bijzondere mensen om ons heen aan het doen is. 

Eindelijk na een tijd dromen en wat plannen konden we dan de bus instappen en de jongeren (inclusief 2 Casa Adalia meisjes) meenemen op kamp. Op een terrein waar alles super goed georganiseerd was. Avontuurlijke activiteiten, spannende opdrachten en heel veel toewijding in hun relatie met God. Allemaal stonden we zo open om iets nieuws van God te horen en dat was te merken gedurende het hele weekend. Jongeren die soms met drugs te maken hebben of voor veel ingewikkelde keuzes komen te staan, stonden opeens open om aan hun leven en beslissingen te werken. God is zo onwijs goed.

Salto de Fe (Geloofs sprong)

Een van de activiteiten was dat ze een onwijs grote paal (boomstonk) op mochten klimmen om vervolgens daarop te gaan staan om een sprong naar een trapece te maken. Maar dit was geen activiteit voor simpelweg een adrinaline kick, dit was iets simbolisch. Als je op dat moment echt een sprong in geloof wilde maken en een diepere relatie met God wilde hebben kon je de sprong maken, simbolish door alles achter je te laten, en hoe eng je dat ook vindt, het in geloof toch te doen.




Wow bijzonder. De eerste die besloot omhoog te klimmen was een van de Casa Adalia meiden. Ze begon te klimmen, je ervaarde de angst, de spanning om ons heen. Iedereen was super lief en bleef aanmoedigen. Toen ze boven was aangekomen en bovenop de paal ging staan sprak ze opeens vanuit haar hard een gebed uit. Wow ze was zo puur, daar kunnen we heel wat van leren. Ze schreeuwe het uit: 'Heer, verander me, ik wil zo graag anders zijn!! Ik wil niet meer dezelfde zijn, ik wil op U vertrouwen.' De tranen kwamen bij mij bijna naar buiten... heel bijzonder hoe anderen volgden en allemaal vanuit hun hard, hun oude leven zo graag in Gods handen achter willen laten en met Hem verder wilden gaan.

Terwijl we ook over lange touwen boven een vallei moesten lopen in stellen van 2, mocht ik samen met een meisje van de groep. Terwijl we op wiebelende planken in de hoogte moesten oversteken van de ene berg naar de andere kant, stond ik zelfverzekerd, maar met trillende benen op een van de planken. Ik zei tegen de instructeur: 'Staat Camila al achter me?' (want ik mocht niet zonder haar verder gaan, maar ze was onwijs bang). Ik bleef maar wachten, tot mijn instructeur me zei: 'Waarom probeer je je niet om te draaien om haar de hand te geven?' Als ik eerlijk ben was dat alsof ik Gods stem tegen me hoorde praten. Ik stond daar prima, omdraaien leek mij niet zo'n goed idee, dan zou de brug nog harden gaan wiebelen en hoe kan ik haar helpen, dat vond ik stiekem een beetje eng. Maar hij had gelijk, dus draaide ik me om en op het moment dat ik haar hand vastpakte besefte ik me dat dit net het echte leven is. Zo vaak willen we vooral wachten tot de ander z'n stap zet (in geloof of andere dingen in het leven), maar in plaats daarvan zouden we ons om moeten draaien, misschien met angst om in haar situatie terecht te komen, maar dan kunnen we samen de brug zeker overwinnen. En ooit heb ik haar hand ook nodig. Ik probeer dit te gebruiken in m'n dagelijks leven, ik wil niet meer afwachten, ik wil de moed verzamelen om in Gods kracht om te draaien, soms als het nodig is een stapje terug te doen en de ander met me mee te nemen in onze relatie met God.



Voor de rest was het gewoon een super gaaf, gezellig en bijzonder kamp, we moeten toegeven dat we zoveel van deze jongeren houden, niet te geloven. :-) God leert ons om steeds een beetje meer naar de personen te kijken en niet naar de situatie waar ze in leven, dat is soms moeilijk, soms kunnen we oordelend zijn, maar ik weet zeker dat God in een proces in ons leven is om ons te leren door Zijn ogen te kijken, niet door de onze.


EsperanzArt (praatjes meiden)

Met de sieraden zijn er ook onwijs gave voorderingen. Sinds iets langer dan een maand zijn de meiden zelf betrokken in het geven van de praatjes. Ze bereiden dan zelf een praatje over een gelijkenis van Jezus voor en dat geven ze dan aan de rest op woensdag ochtend gedurende een tussendoortje. Wow het is zo tof om te zien hoe de meiden groeien en hoe ze meer van Jezus willen leren. Ze komen met eigen opvattingen, goed bestudeerde conclussies en uitdagingen. In de 1-op-1 gesprekken hebben een aantal van hen al gezegd dat ze God beter willen leren kennen en een persoonlijke relatie met hem willen. De meeste gaan nu zelfs op zondags naar de kerk (helemaal uit zichzelf). Dit alles is zeker een wonder want een jaar geleden hadden we dit misschien wel gebeden en gehoopt, maar nog niet altijd geloofd.

Huisbezoeken

We proberen de afgelopen maanden niet alleen mensen bij ons uit te nodigen om goede gesprekken met ze te hebben en ze de hand te kunnen geven, maar ook om een stapje naar hun situatie toe te doen en hun thuis op te zoeken. Al horen we moeilijke verhalen, jonge stellen met kindjes die niet op elkaar vertrouwen, die economische problemen hebben, kinderen van verschillende mannen hebben, onzekerheid, drugs of drank betrokken is in hun situatie, maar ook horen we hoop in deze huizen en kunnen we als we daar zijn bidden voor zegen, licht en vrede op deze plekken, zodat God hen helpt de juiste keuzes te maken.  We geloven dat God wonderen kan doen en doet in deze gezinnen, maar ook weten we dat deze individueen keuzes moeten maken in hun levens. En tergelijkertijd weten we dat deze gebroken gezinnen op welke manier dan ook het licht zullen zijn in hun straat en werkelijkheid.





Rap

Super vet, al sinds een half jaar zijn een aantal jongeren af en toe aan het rappen, hoe ze eerst meer raps voorbereiden met themas als vrouwen, drugs en nog veel meer... Maken ze nu complete raps met hoop, een totale getuigenis van wat God in hun levens aan het doen is. Afgelopen zondag hebben ze zelfs met een groep 'nieuwe' jongens een rap voorbereid voor in de kerkdienst. Opnieuw werd ik een beetje emotioneel. Misschien omdat ons geloof soms zo klein is en we dan iedere keer mogen beseffen dat God zijn beloftes nakomt en wonderen doet, de dag van vandaag!

Thirza

Super gezellig, voor twee maanden is Thirza bij ons in Ecuador. Gezelligheid kent geen tijd, een onwijs fijne meid! :-) 

 

Janoah bijna 2

Wow onze kleine Janoah is bijna 2, zaterdag alweer. Ze praat steeds iets meer en weet HEEEEELLL goed wat ze wil. We houden van haar en weten dat ze een heel belangrijk deel is en dat waar God ons voor geroepen heeft. Ze speelt met de kinderen, geeft knuffels, en soms wordt ze ook boos, maar ze is deel van wat God nu al in haar jonge leventje aan het doen is.