Mij gaat door merg en been de hoon van m'n belagers,
want ze zeggen heel de dag: 'Waar is dan je God?'
Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij.
Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven, mijn God die mij ziet en redt!
psalm 42:11-12
Als de duivel je aan je verleden herinnert, herinner hem dan aan de toekomst!
Jaren lang vroeg ik Hem om te laten zien of Hij bestond of niet en om me uit deze 'hel' te halen waar ik leefde. Ik zag zijn hand niet, ook niet na mijn gebed. Jaren van mishandel, misbruik, verkrachtingen en vernederingen. Als er een God bestond, was dit dan wie het was?
Een vraag die ons vaak gesteld is. Wie is die God? Deze vraag horen we niet alleen terug in de levens van de meiden, maar ook vrienden, kennissen, onbekenden, simpelweg mensen die God niet hebben gezien in hun leven. Helemaal geen gekke vraag. En vaak hebben we als christenen hier maar half antwoord op. Maar mijn gedachte dwaalt vaak af naar de versen in psalm 42. Een psalm die ik niet snel vergeet. Maar simpelweg zo reëel. Niet altijd voelen we ons vrolijk, dichtbij God of snappen we wat er in onze harten gebeurd. En toch moedigd de psalmist ten middel van zijn 'donkere tijden' zijn eigen ziel aan om hoop te houden, om niet op te geven en vooral om God te loven de God die hem ziet en redt. Dat is dan ook ons gebed voor de meiden. Ze mogen best verdrietig zijn, ze mogen best balen en even in de knoop zitten. Maar we staan niet toe dat ze hoop verliezen, want ze zijn gered en God heeft hen gezien!
En momenten dat ze terug denken aan de 'hel' waar zij doorheen moesten gaan, dat ze zich vooral mogen herinneren dat er iets moois voor hen ligt!
(dit zijn niet de meiden waar wij mee werken)
'Ooit hoop ik mijn verhaal te vertellen'
De woorden van een jonge moeder, ontsnapt uit het leven in bordelen. Er was een team die een korte zendingsreis heeft gedaan in Ecuador, met hen zijn we een paar dagen weggeweest, ook was een van de meiden en haar dochtertje erbij. Gedurende deze dagen had ze veel levensverhalen van anderen gehoord. Van een aantal jongens uit Casa Gabriel, een meid uit het amerikaanse team die zelf misbruikt was en nog wat anderen. Allemaal vertelde ze ook over hoe God hun negatieve leven tot iets positiefs had gemaakt, hoe ze nu hoop hadden voor een toekomst en dat het niet makkelijk was, maar ze uiteindelijk 'gered' zijn uit hun opgesloten leventjes.
S'avonds lag ik samen met Janoah in bed terwijl zei wat zat te spelen met haar telefoon op een ander bed. Haar dochtertje liep ergens buiten met de jongens te spelen die ondertussen gezellig met de gitaar wat muziek zaten te maken.
Opeens zei ze me: 'Desi, ik hoop dat ik ook ooit mijn verhaal zal kunnen vertellen, dat er een dag is waarop ik me niet schaam en waarop mijn verhaal een verschil kan maken en hoop kan geven aan anderen. Ik hoop dat God ook mijn leven echt zal veranderen.'
Ik was stil van deze woorden. Het leek alsof het haar niks kon schelen wat sommigen vertelden over hun levens, maar van binnen had het toch echt iets met haar gedaan.
Dat moment was een van mijn hoogtepunten van de laatste periode. Helaas is ze terug gegaan naar haar stad om daar 'te gaan trouwen' met een 'vriendje'. Dat was lastig voor ons om te zien dat het goed ging en ze toch weer een minder positieve weg kiest. Maar het is alsof ik in mijn hard weet dat het er niet om gaat of ze bij ons is of niet, want God is bij haar, en ik geloof oprecht dat God haar verhaal ooit ten goede gaat gebruiken en dat Hij bij haar is waar ze nu is.
Veranderingen
Er zijn veranderingen in het eerste opvanghuis waar meiden naartoe gebracht worden gelijk nadat ze uit bordelen en van de straat gehaald worden. Helaas door veranderingen in de overheid is dat huis gesloten. Dit betekend dat er op het moment niet een heel professioneel programma is voor de meiden waar ze direct nadat ze gered zijn naartoe kunnen gaan.
We hebben afgelopen week voor het laatst een programma met de meiden daar gedraaid. Het was gezellig, we hebben veel glimlachen mee in ons hart nemen. Aan het einde van het programma waren er een aantal die ons iets meegaven.
Zo was een van de meiden (13 jaar oud), toen ze daar binnenkwam heel schuw en verlegen (je kon aan het begin niet veel goed doen bij haar). Nu sprak ze vol liefde en zelfvertrouwen uit dat ze dankbaar was voor haar periode daar.
Een andere jonge meid zei dat ze had geleerd om van haarzelf te houden, dat ze haar moeder meer wilde respecteren en dat ze ontdekt had dat er een God is die van haar houdt en waar ze mee mag en kan praten.
Weer een ander die zwanger is, is al sinds haar zwangerschap erg depressief en verdrietig. Ze wilde nooit dat we dichtbij kwamen of vroegen hoe het met haar ging. Ik vroeg bij vertrek of ik haar toch een knuffel mocht geven. Ze lachte en gaf me een knuffel, ze zei dat ze het stiekem best gezellig vond met ons en dat ze hoopt dat ze ons kan laten weten als haar baby'tje geboren is.
Dit zijn maar een paar positieve verhalen, maar iets dat ons bevestigd dat ookal zien we niet altijd gelijk resultaat van al het werk, diep van binnen is er zeker een verandering te ontdekken in de harten van deze mooi diamantjes :-).
De laatste dag in dit huis werd een van de teamleden van ons team gebeld. Wat verassend, het was een van de meiden die spoorloos was. Ze zit nu in een ander opvanghuis en had ons aangeraden bij het personeel. We werden dus wonderbaarlijk uitgenodigd om daar programma's te starten, precies de laatste dag van onze programma's in het andere huis. Dit zien we echt als een oplossing van God. Toen we het huis gingen bezoeken om te kijken wat we er kunnen doen, stond opeens een van de meiden die we ook al eerder kenden daar ook haar sokken buiten te wassen. Ze zit daar ook totdat er een andere mogelijkheid voor haar is gevonden.
(een kunstwerk door de meiden gemaakt)
EsperanzArt
Moederdag, ik geloof dat het enigste om dank te bewijzen aan mijn moeder was dat ik een kort telefoontje heb gepleegd. Ik hou van haar en dat wilde ik door mijn telefoontje even laten weten. Maar twee van de meiden (een tweeling) die sieraden maakt gingen een stapje verder. Ze zaten met ons aan tafel aan de sieraden te werken, terwijl we zoals gewoonlijk gezellig kletsen. Opeens vertelden ze ons dat ze voor moederdag een wasmachine hadden gekocht van het geld dat ze met de sieraden verdienen. Dit betekend dat ze ongeveer 6 maanden de tijd hebben om de wasmachine af te betalen. Alles wat ze verdienen gaat naar dit mega cadeau voor hun lieve, grappige moeder. Wow, bijzonder, zelf heeft een van de twee een kindje, ze hebben het niet breed en zitten nog op school. Ze wilden hun moeder laten zien hoe belangrijk ze voor hen is, wetende dat ze dit ook voor kleding, telefoon, beltegoed, internet etc. hadden kunnen gebruiken, ze kozen ervoor het te gebruiken voor een cadeau voor een ander. Een voorbeeld voor ons allemaal.
Pallet actie Harmelen
Een aantal geweldig stoere jongeren in Harmelen hebben de nacht doorgebracht in het centrum van het dorp op een stapel pallets om zo geld op te halen voor het project Casa Adalia. Helaas konden we er niet zijn om hen te vergezellen of te zien hoe hun mooie bouwwerken eruit zagen. Maar op de foto's zag het er gezellig en uitdagend uit!
Zelfs zijn er een aantal kaal gegaan voor het goede doel! Bedankt jongens!
En ook Janoah moest eraan geloven, ze heeft ook een kaal kopje gekregen, helaas was dit omdat ze luizen had overgenomen van een aantal knappe langharige meiden. Maar zo heeft ze er toch een beetje aan meegedaan!
