Overdag is het licht van de zon niet meer nodig, de glans van de maan hoeft je niet te verlichten, want de HEER zal je voor altijd licht geven en je God zal voor je schitteren. 

 

(Jesaja 60:19)

 

 Donderdag aan het einde van de middag, samen met nog een team genootje Neila, rijden Miguel en ik naar het centrum van Quito om daar opnieuw te onderzoeken wat er allemaal gaande is. Aangezien we een tijd geleden het idee hadden dat God ons probeert duidelijk te maken dat Hij wilt dat we contacten gaan leggen met de meiden en vrouwen die nog werkzaam zijn in de prostitutie op de straten van Quito. 

 

Na wat rondjes te hebben gereden, gebeden en wat te hebben geobserveerd, besluiten we de auto te parkeren en contacten te leggen. Aan het begin lopen we wat onwennig rond; 'hoe gaan we het eerste contact leggen? Wat zeggen we?' Al hadden we wat ervaring in Utrecht, het was heel anders omdat hier de vrouwen gewoon op straat hangen en we daar specifiek naar binnen konden stappen. Na een tijdje op de hoek te hebben gestaan naast de vrouwen, maakte Neila een opmerking, ze kreeg een lach en een antwoord terug, maar dat was het. Na een tijdje besluiten we nog eens verder te lopen. In de tussentijd heeft Miguel zitten observeren welke dames er met een pooier waren die hen aan de andere kant van de straat in de gaten aan het houden was en hoe ze reageerden. 

 

 

 We lopen verder, terwijl halverwege we wat vrouwen tegenkomen die gewoon wat rondhangen (niet werken), en met Miguel op straat hebben geleefd. Mooi om te zien hoe God het moment gebruikt om ook even een praatje met hen te houden. Na op een gegeven moment in de straat 'Esmeraldas' terecht te komen zien we een groep vrouwen en trans staan. Inmiddels hebben we besloten om nu echt een gesprek aan te knopen. We lopen het groepje even voorbij omdat er mannen bij staan, maar dan op de volgende hoek zien we twee vrouwen staan, we lopen er naartoe en gaan ernaast staan terwijl Miguel naar de winkel gaat. Al probeer ik weer een gesprek aan te knopen, het is niet makkelijk. Ik zeg haar dat ik haar slippers super leuk vind en waar ze ze gekocht heeft. Even hebben we een heel klein gesprekje maar meer niet. 

 

Dan komt Miguel terug met cake-jes en biedt de vrouwen een cake-je aan, opeens komt de hele groep naar de hoek om ook een cake-je aan te pakken en de lichaamshouding veranderd in een houding waardoor we ons welkom voelen om gewoon met hen te kletsen. Wow heel bijzonder hoe we opeens alle vrijheid hebben en hoeveel ze beginnen te vertellen over het leven en werken in de straten van Quito, mooie bijzondere vrouwen met een eerlijk verhaal. Uiteindelijk geven we aan dat we weg gaan, maar we graag terug komen om een vriendschap op te bouwen, als ook zij dat ok vinden. We krijgen een bijzondere reactie terug. 'We vinden het juist heel fijn als er leuke mensen met ons komen kletsen, dat laat zien dat er toch nog iemand aan ons denkt, maar we zijn hier alleen van 2-8 dan gaan we weer naar een andere plek.' We voelen ons welkom en geloven dat dit het begin van een vriendschap is om zo stukje bij beetje iets meer over Gods liefde te delen en ook te mogen ontvangen.

 

 Met een dankbaar hart keren we terug naar huis. En het bijzondere is dat we al een tijdje over de straat Esmeraldas in ons hoofd zaten, en we nu precies in die straat contact hebben mogen leggen met de vrouwen, terwijl we op verschillende plaatsen zijn geweest.

Lekkere Choco-pret!

5 EsperanzArt meiden hebben besloten helemaal uit zichzelf om een project-je te starten. Ze vroegen ons in een 1 op 1 gesprek of het mogelijk was om zelf een nieuw project te starten om kindren in weeshuizen of ziekenhuizen te bezoeken en hen een stukje blijdschap te brengen. We waren erg onder de indruk van hun ideeen, en hebben als team besloten om ze te helpen waar nodig maar ze vooral een duwtje in de rug te geven om zelf dit project te leiden en zelf beslissingen te maken.

Een paar weken geleden kwamen ze met het idee dat het niet goed zou zijn om met lege handen aan te komen, maar daadwerkelijk een paar luiers of een speeltje mee te kunnen nemen, of materiaal nodig zullen hebben om bepaalde activiteiten met de kinderen te doen. En zo gebeurde het dat de meiden twee dagen de straat opgegaan zijn om zelfgemaakte chocola-tjes te verkopen en gezichten te sminken om zo fondsen te werven om hun project-je waar te kunnen maken.

Heel gaaf, want we hebben dit niet van hen gevraagd, maar ze zeiden zelf: 'we ontvangen hulp en een stukje hoop van God door anderen heen, nu willen we ook anderen helpen en diezelfde hoop met hen delen'.

Het is niet makkelijk en ze blijven veel verleidingen en moeilijkheden hebben in hun leven, maar we geloven dat God zijn werk in hen ooit begonnen is en dit ook zal voltooien. Net als een ieder vano ons onze stomme fouten vaak blijven maken en vast zitten in sommige zondes, maar er is hoop zowel voor deze prachtige juweeltjes als voor een ieder van ons. Blijf voor hen en voor ons bidden zodat we allemaal iedere keer een stukje meer door Gods ogen zullen leren kijken en zijn wil in ons zal leven. Zonder te oordelen, maar door vooral te volharden.